Θέμα 10ο: Πόλη ισότιμη για τα Εμποδιζόμενα Ατομα

Απέναντι σε αυτούς τους Πειραιώτες και τις Πειραιώτισσες που δεν μπορούν να σκεφτούν, να τρέξουν, να ακούσουν, να δουν τόσο καλά ή και καθόλου, εμείς οι τυχεροί που «έχουμε την υγειά μας», οφείλουμε τον απόλυτο σεβασμό! Στους δε γονείς, συζύγους, συντρόφους και φίλους που στέκονται δίπλα τους, τον ακόμη μεγαλύτερο, καθώς εκείνοι κλήθηκαν να σηκώσουν ένα βαρύτατο φορτίο αγάπης.

Στον Πειραιά, σύμφωνα με τους εθελοντές και τα σωματεία, έχουμε περίπου 2.500 δημότες με αναπηρία και 500 παιδιά με νοητική στέρηση. Περισσότεροι από ότι ο πληθυσμός μιας μικρής πόλης. Δεν μπορούμε να κρατάμε όλον αυτό τον κόσμο πίσω από την κουρτίνα. Λείπουν δομές, λείπουν ιατρεία, ειδικά σχολεία και νηπιαγωγεία, διαμορφώσεις και διευκολύνσεις μέσα στην πόλη.

Αυτό φαίνεται, είναι μετρήσιμο:
Στις ετήσιες εκθέσεις του Συνηγόρου του Πολίτη οι διακρίσεις προς άτομα με αναπηρία βρίσκονται στην πρώτη θέση με 33%. Τούτο σημαίνει ότι ένας στους τρεις που υφίσταται κάποιου τύπου κοινωνικό «ρατσισμό» είναι ανάπηρος. Είναι αδιανόητο για μία ευρωπαϊκή χώρα, για μία ευρωπαϊκή πόλη όπως ο Πειραιάς.

Δεν υπάρχει κανείς να διαφωνήσει ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Σε δύο επίπεδα, το πρώτο άμεσων μέτρων, το δεύτερο μακράς διάρκειας.

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς στρατηγικό τοπικό σχέδιο. Μιλάμε για τα τετραετή σχέδια τα οποία καλύπτουν όλη τη δημοτική θητεία και πρέπει να παραδίδονται από τον ένα δήμαρχο στον επόμενο, ώστε να εξασφαλίσουμε επιτέλους την πολυπόθητη συνέχεια της δημοτικής πολιτικής.
Τι σημαίνει Τοπικό Σχέδιο για τα ΑΜΕΑ; Πρώτα-πρώτα χαρτογραφούμε και ιεραρχούμε τις ανάγκες. Μετράμε πόσοι άνθρωποι, που, τι ηλικιών, τι αναγκών. Αυτό δεν είναι δύσκολο. Εδώ οι εθελοντές, οι οποίοι έχουν εμπειρία μιας ζωής και πολλών δράσεων, μπορούν να συνεισφέρουν τα μέγιστα.

Δρομολογούμε τις άμεσες δράσεις μηδενικού ή χαμηλού κόστους. Ποιές είναι αυτές; O συντονισμός του Δήμου ως στρατηγικού εταίρου με τις κρατικές δομές υγείας και εκπαίδευσης όπως και με τις εθελοντικές ενώσεις και σωματεία. Δεν κοστίζει. Η φροντίδα για την οργάνωση δράσεων σε πάρκα, πλατείες, σχολεία. Δεν κοστίζει. Η διάθεση περισσότερων ωρών για ΑΜΕΑ στα κολυμβητήρια. Δεν κοστίζει. Η λειτουργία ράμπας στα «Βοτσαλάκια» για να μπορεί να μπει στη θάλασσα ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα, δεν μπορεί να είναι πολυτέλεια που τη βρίσκει κανείς σε μία ακριβή ξενοδοχειακή πλαζ, τη θέλουμε και στον Πειραιά. Υπάρχει άλλωστε και σε άλλες παραλιακές πόλεις της Αττικής και όχι μόνο. Η πίεση προς τις κρατικές δομές για ένα οδοντιατρείο για άτομα με νοητική στέρηση. Κοστίζει λίγο. Η πίεση αντίστοιχα για πειραϊκό νηπιαγωγείο για τα παιδιά αυτά. Αυτό κοστίζει περισσότερο αλλά αξίζει να το κάνουμε για να βοηθήσουμε τα ίδια στην κοινωνική τους ένταξη αλλά και τους εργαζόμενους γονείς τους. Εύκολα μπορούμε να βρούμε και υποστηρικτές μιας τέτοιας προσπάθειας.

Ενίσχυση και εξορθολογισμός του συστήματος μεταφοράς «Ήφαιστος». Έχουμε το mini-bus για ΑΜΕΑ. Ας το κάνουμε να λειτουργεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά, για περισσότερο κόσμο.

Έπειτα πάμε στα δύσκολα: Δίκτυο φροντίδας σε όλη την πόλη. Συστηματική φροντίδα ενηλίκων που είναι έγκλειστοι στα σπίτια τους. Ειδικά συστήματα μεταφορών, περίθαλψης, πρόνοιας με τη συμμετοχή του Δήμου και την ευρεία συμμετοχή της πειραϊκής κοινωνίας. Εν ολίγοις η «Βοήθεια στο Σπίτι» για όλους μέσα και έξω από το σπίτι.

Τέλος, να κάνουμε τα πεζοδρόμια και τα δημόσια κτίρια κατάλληλα με πρόσβαση για όλους αυτούς τους ανθρώπους, και κυρίως να μάθουμε τους συνδημότες μας να τα σέβονται!

Για αυτά έχουμε την επιστημονική και κοινωνική εμπειρία, έχουμε τις καλές πρακτικές ελληνικών και ευρωπαϊκών πόλεων όπως και τη γνώση και τη βούληση των ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη στήριξη των ατόμων που εμποδίζονται, με ειδικές ανάγκες. Ας το κάνουμε. Είναι ζήτημα πολιτισμού!

H ταινία μικρού μήκους «Χωρίς πρόσβαση» δημιουργήθηκε το 2014 από την Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης Αλεξάνδρειας με στόχο την ανάδειξη των προβλημάτων προσβασιμότητας στην Αλεξάνδρεια και της αδιαφορία στα άτομα με κινητικά προβλήματα.