Ένα σχόλιο για την εκτροπή της πολιτικής διοίκησης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

Το ζήτημα δεν είναι μόνο ένα, δηλαδή η παραχώρηση έστω και έναντι τιμήματος του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (ΔΘΠ) σε ισχυρά τηλεοπτικά κανάλια για τη μαγνητοσκόπηση εκπομπών τους.

Το ζήτημα είναι επίσης ότι αυτή η παραχώρηση παρέχεται από αιρετά και λαϊκά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (Ο.Π.Α.Ν.) του Δήμου μας, του φορέα που διαχειρίζεται και που είναι υπεύθυνος για το ΔΘΠ. Και το πιο καίριο ζήτημα που πρώτο απορρέει αμέσως μετά είναι ότι δεν υπάρχει και πολύ σκεπτικισμός γύρω απ’ όλο αυτό• η συσχέτιση της ομορφιάς, της ποιότητας, της λειτουργίας και υπόστασης στην κοινωνία των δημοτών και όχι μόνο, της ιστορίας του ΔΘΠ με όποιο τηλεοπτικό προϊόν επιζητεί να το αξιοποιήσει για δικό του όφελος (το διαφημιστικό) είναι που έπρεπε και να απασχολεί και να βασανίζει την απόφασή τους πριν βγει. Βαρύ, πράγματι, το ζήτημα, έχοντας τη δυνατότητα που παρέχει η εξουσία της πλειοψηφίας, να ιδιοποιούμαστε το ΔΘΠ ως αν ήταν το υπόγειο του σπιτιού μας που νοικιάζουμε σε όποιον προτιμάμε. Βαρύ, πράγματι, το ζήτημα να μην μας απασχολεί ο σπουδαίος συμβολισμός του που το καθιστά εκτός μάρκετινγκ και μάλιστα των άλλων, ούτε καν «του δικού του».

Δεν είναι παράνομο, είναι επιβλαβές. Το να μην μπορούμε να διακρίνουμε αξίες και μεγέθη, σημασίες και πρόσημα, το να μην έχουμε φρένο όπως δεν έχει η περιβόητη επιχειρηματικότητα αυτού του βεληνεκούς. Αν και, αναπνέοντας τον αέρα της δημόσιας σφαίρας, ένας τουλάχιστον προορισμός μας είναι αυτός.

Όμως, υπάρχει δυστυχώς και άλλο σκαλί να κατεβούμε. Όταν το προϊόν προς διαφήμιση μέσω του λατρευτού μας θεάτρου είναι ο τρόπος να βλέπουν ακόμα τη γυναίκα, ο τρόπος να την πείθουν ακόμα να βλέπει η ίδια τον εαυτό της. Μάλιστα σήμερα, που ωστόσο έχει χυθεί πολύ αίμα και μελάνι από την ίδια και όσους της συμπαραστάθηκαν για να θέσει τον εαυτό της στη σκηνή με όρους αξιοπρεπούς αυτοπροσδιορισμού. Που ανέτρεψε τα πρότυπα που την καθήλωναν σε συγκεκριμένους ρόλους. Και που, πάλι, δεν παύει στιγμή να προσπαθεί να αποδείξει το αυταπόδεικτο δυστυχώς• τις ικανότητες, τις δυνατότητες, τα δικαιώματα, τις απαιτήσεις της. Από μια κοινωνία για να εκλέγει θεσμικούς εκπροσώπους της που δεν θα καταφέρουν εναντίον της κτυπήματα κάτω από τη μέση.

Το κάθε τι έχει το κοινό του.

Το ΔΘΠ δεν έχει ανάγκη να ψαρεύει σε θολά νερά και κυρίως δεν δικαιούται να παραπλανεί το κοινό του για το ρόλο που θέλει να παίξει.

Γιατί άλλο να είσαι ο θεός Ιανός και άλλο το θέατρο-ιανός.

Last modified onΔευτέρα, 09 Νοεμβρίου 2020 20:31

Tagged under