Το ζήτημα δεν είναι μόνο ένα, δηλαδή η παραχώρηση έστω και έναντι τιμήματος του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (ΔΘΠ) σε ισχυρά τηλεοπτικά κανάλια για τη μαγνητοσκόπηση εκπομπών τους.

Το ζήτημα είναι επίσης ότι αυτή η παραχώρηση παρέχεται από αιρετά και λαϊκά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (Ο.Π.Α.Ν.) του Δήμου μας, του φορέα που διαχειρίζεται και που είναι υπεύθυνος για το ΔΘΠ. Και το πιο καίριο ζήτημα που πρώτο απορρέει αμέσως μετά είναι ότι δεν υπάρχει και πολύ σκεπτικισμός γύρω απ’ όλο αυτό•  η συσχέτιση της ομορφιάς, της ποιότητας, της λειτουργίας και υπόστασης στην κοινωνία των δημοτών και όχι μόνο, της ιστορίας του ΔΘΠ με όποιο τηλεοπτικό προϊόν επιζητεί να το αξιοποιήσει για δικό του όφελος (το διαφημιστικό) είναι που έπρεπε και να απασχολεί και να βασανίζει την απόφασή τους πριν βγει. Βαρύ, πράγματι, το ζήτημα, έχοντας τη δυνατότητα που παρέχει η εξουσία της πλειοψηφίας, να ιδιοποιούμαστε το ΔΘΠ ως αν ήταν το υπόγειο του σπιτιού μας που νοικιάζουμε σε όποιον προτιμάμε. Βαρύ, πράγματι, το ζήτημα να μην μας απασχολεί ο σπουδαίος συμβολισμός του που το καθιστά εκτός μάρκετινγκ και μάλιστα των άλλων, ούτε καν «του δικού του».

Πριν από επτά χρόνια και μία μέρα, στις 22 Οκτωβρίου 2013, μετά από μία πενταετία έργων και μία δεκαετία προετοιμασίας ξαναφωτίστηκε η μνημειώδης σκηνή. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είχε ζωντανέψει.

Καλωσορίζουμε τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά Λευτέρη Γιοβανίδη. Έναν ικανό και με επιτυχημένη σταδιοδρομία νέο σκηνοθέτη πειραιώτικης καταγωγής, στο τιμόνι του θεάτρου.